ارزیابی و مدل سازی پارامترهای مؤثر بر میزان سمیت فلوراید در محیط های آبی به روش زیست آزمونی

زمینه: فلوراید به اشکال گوناگون در طبیعت و منابع آب حضور دارد. افزایش فلوراید در منابع آب به دلیل تخلیه پساب های صنعتی می تواند منجر به بروز مسمومیت برای ارگانیسم های آبزی شود. برای جلوگیری از بروز مسمومیت، تعیین حداکثر سمیت فلوراید و سپس تعیین حدود مجاز تخلیه پساب ها ضروری است. هدف از این پژوهش تعیین حداکثر سمیت فلوراید و سپس تعیین نحوه تأثیر فاکتورهای مؤثر بر آن و ارایه یک مدل برای تعیین حدود مجاز تخلیه پساب ها می باشد. روش ها: برای سنجش حداکثر سمیت فلوراید از زیست آزمونی با دافنیا مگنا بدون حضور فاکتورهای مداخله گر استفاده شد. سپس جهت تعیین اثر فاکتورهای مداخله گر (سختی، دما و زمان مواجهه) زیست آزمونی در حضور این عوامل تکرار گردید. یافته ها: lc50 فلوراید بدون حضور فاکتورهای مداخله گر در 24، 48 و 72 ساعت پس از مواجهه به ترتیب 9/4، 5/46 و 7/38 میلی گرم در لیتر بود. همچنین تأثیر فاکتورهای مداخله گر با آنالیز مقادیر lc50  به دست آمده در حضور این عوامل، توسط نرم افزار minitab معنادار تشخیص داده شد. نتیجه گیری: افزایش سختی آب باعث کاهش سمیت فلوراید و افزایش دما و زمان مواجهه سبب افزایش سمیت آن در محیط های آبی می شود. لذا در تعیین حد مجاز تخلیه پساب ها از نظر غلظت فلوراید، برای جلوگیری از بروز سمیت در منابع آب پذیرنده، توجه به تأثیر فاکتورهای مداخله گر بر سمیت فلوراید ضروری است.